ne kara kışlar geçti
gelmedi bahar mevsimler mi değişti
yokluğuna alışamadım bir türlü
hasret kaldım o içten gülüşüne
bir kuş olup da gelebilsem yanına
aramız derya deniz
sana çıkan tüm yollar çıkmaz bir sokak
her köşebaşında çözülür dizlerimin bağı
değişen bir şey yok senden başka
duygularım olmuş kör düğüm
her yeni günde yanımda olmanı isterim
gözlerim arıyor mum ışığında seni
dinmez gözlerimin yaşı çağlar nehir gibi
duygularımın katili sensin
akan gözyaşlarımın her damlasında
sessizce kazılır kabrim derince
ölmek değil beni korkutan
senin yokluğundur karanlıklara iten
acılarımı harmanladım gömdüm senin yerine
her sitemim sanadır ey sevgili
sen gittiğin günden beri
unuttum gülmeyi
doğmuyor güneş eskisi gibi
sarıyor etrafımı kapkara bulutlar
sensizliğin girdabında boğuluyorum
söyle hangi yalan değiştirir
sana olan sevgimi
hani biz birbirimize hiç yalan söylemeyecektik
ne kadar da rahattın kızarmadı mı yüzün
hiç bir şey için vakit geç değildir
yapılan hatalar tekrarlanmasın yeter ki
asma yüzünü başın öne eğilmesin
yaklaş gözyaşlarımız birbirine değsin
tut ellerimi sımsıkı bırakma sakın
düşlerimiz artık gerçeğe dönsün ...


Refik
19 . 01 . 2015
İstanbul