Kabul ediyorum, yalnızlık diye biryer var ...



.../





Bu duvarlar tanıdık
kemiksiz dillerin anası onlar
beni duyuyorlar


Başı bozuk bir gecenin zulasında bir saat var kadranına isyankar
emiyor geceyi göğsünden nemli sıvalar
bir de suskun dilimden acıyı kesen gaz kokulu bu odanın
dört azılı kumkuması sarıyor beni
etimi yağmalayarak dört bir yana

Ben çirkinlerin en güzeliyim
kancalanmış yüreğimin reflekssiz yerlerine adın
seni arıyorum bıraktığım yerde
sırlı aynalardaki bizim ölümüz biliyorum
yine de garanti olsun
seni defalarca öldürmek için gözlerimi üstüne sıkıyorum

Rutubetli sofrasına meze olmuşum
avuçlarımdan içiriyorum suskularımı
yetmiyor sabaha sırtımı dayamaya hüzün
üzerime çul seriyor ışıklar az gülsem
dördü de sarıyor çıplak karanlığı, ben hala üşüyorum

Sırtımda eli yalnızlığımın
çapak çapak arınıyor gözlerimin pası
ağlarken boş geçen bir öğle arası
parmak hesabı ayar çekiyorum sessizliğime

Üzerine alınmasın hiç kimse
bir çimdik yeter beni kendime getirmeye
kibirle yıkanmıyor gerçekler
yarım kalışımla alakalı bu dava
kararlı dört taş ana baş kaldırıyor benimle birlikte

hayatın kumarından geri kalan ben ve onlar
kireç kokmasa belki dayardım burnumu
olmadı ki kendime nazır bir ruhum
ki bu hiçlik hala göğsümde sızılar


Geçmez zaman denen illet
her gün ilk gün terkedilene
her duvar dört atlı

Ah! başımın seni erteleyen yarısı bilsen nasıl ağrıyor
adını bile unutacağım az sonra asılınca sigaraya
gel de kabul et gücün yeterse bu zavallılığı
dayan benimle kendime

Yok oluşların en fiyakalısını izle gölgemde geç buyur
nihayetsiz bir masal istersen geç otur

düşlerimin anahtarı paspasın altında
sana çay da demlerim gelirsen
Kabul edersen eğer
Sonsuza kadar susabilirim bile








Gülşah Gayret
Tekirdağ



_