Iskalamışken zamanı
Bir adım ötede nöbette ölüm
Eşliğinde o ağlaşımlarının hüznün
Karmaşık bir kâğıt yığını üzeri örtülü
Gel-geç tüm duygular
Bir bir ayıklarken çer çöpü.

Ne yanılgı ne tek bir yenilgi
Kurak yüreklerin çektiği o garip sızı.
Tınısı ve ahenksiz dansı süregelirken
Tutmuş işte hüzün bir elinden
Hep aynı şarkı dimağa sızmış
Nakaratı ezberde
Günbegün değişmez o nüans
Hoyrat, çetrefilli alabildiğine
Yoksul gecelerdir nöbetlediğin son durak.

Aykırı sevdalar meyletmiş biteviye
Yamalı bulutlar damlarken ölesiye
Yalanın rengi, yüreğin isi
Devşirme yalnızlık
Eksilirken gün ve gece…

Sığınmak yeri geldi mi sınanmak
Karda kışta bir sabah vakti
Varlıkta yoklukta el vermişken umutlara
Adsız şehirlerin saklı düşleri.
Yılgısı yer etmiş bir kere
Suspus ve o tedirgin varlığım
Sanısı, yankısı gizil sitemlerin
Güvercin kanatlarında saklı yarınlar
Sürgün olduğum arsız yalnızlığım.