Yaşam

sessiz düşlerin avaz avaz haykırışı
başı dumansız dağların son feryadı
bütün sevgilerin bileşkesidir yaşam
sen ne dersen de

iz bırakan zamansız hoşça kallar
ılık gözyaşlarıyla ıslanan kâğıt mendiller
anıları boş ellerde kalan acılardır yaşam
sen ne dersen de

sinsi yalnızlıklar kol gezerken kentlerde
çare yoktur yüreklere çöreklenen eleme
bu yüzdendir ki
kırılan kalplerin son feryadıdır yaşam
sen ne dersen de

acılar can çekişirken göz pınarlarında
boşluğa düşen yıldızlar söndürür mehtabın yüzünü
umutların sonu olur bütün bekleyişler
kara kapkara gün batımıdır yaşam
sen ne dersen de

bazen güvenilen dağlara kar düşer ansızın
işte o an
yüreklerde yeşeren hayaller solmaya başlar
şaşırma seni yerden yere vuran dalgalardır yaşam
sen ne dersen de

gemi azıya almış yağız ata nasıl güç yeter
teslim olunur toza dumana ancak
ellerden uçup giden umutlardır yaşam
sen ne dersen de

ölüm haber vermeden gelir evlere ocaklara
gözlerde yaş dudaklarda ses boğulur
bozulur bağlar lalezarlar tarumar olur
hıçkırıkların boğazda düğümlenişidir yaşam
sen ne dersen de



Şükrü BEŞİKTAŞ