aylardan temmuz günlerden cuma
garip bir semtin bahtı karalı çocugu
dünyaya gelmiş
o daha dogmadan kaderi aglarını örmüş
bekliyordu
kaderini o yazmıyordu ama
malesef
hayat denilen bu tiyatronun
baş rol oyuncusuydu
herşeyden bi haber günler geçiyor
bir yaşına adım atıyordu
önünde duran uzun yılların
neler getirecegini bilmiyordu
derken günler ayları aylar yılları kovaladı
üzerine giyecegi ikinci bir elbisesi bile yoktu
ve yıl 1992 okul yolunda ilk adımı atacaktı
körpe yüreginde küçücük dünyasında
herşey o kadar masumduki
arkadaşları koşup oynarken o hep susardı
uzaklara dalardı gözleri
bazen içi dolar sebepsiz aglardı
hayatı yavaş yavaş tanımaya başlamış
zenginler ve fakirler kavramı
ögrendigi en önemli ders olmuştu
ve dünyasına dogan güneş
yavaş yavaş sönmeye başlamıştı
yine günler ayları aylar yılları kovalamış
küçük çocuk artık genç olmuş ve liseye başlamıştı
hayatın ona katmış oldugu acımasızlıklar
yüzünde parlıyor ve o hiç gülmüyordu
günlerden bir gün yüzünde buruk bir tebessümle
dolanıyor evede geç geliyordu
sabahları aynanın karşısına geçip süsleniyor
erkenden okul yolunu tutuyordu
çünki ilk defa aşık oluyordu
onu nezaman görse gözleri gülüyor herşeyi unutuyordu
ve bir gün yine erkenden çıkıp okula gelmiş bekliyordu
ama bir kalabalık beliriyordu olanlara anlam veremiyor
ordan geçenlere soruyordu
ne oldu ne oldu lütfen söyleyin
yukarı yolda trafik kazası olmuş dedi bitanesi
ve elinden kitapları düşen genç koşarak oraya gitti
hayatı boyunca yüzünü güldüren tek kişininde
cansız bedenini görünce hayattan bütün ümidini kesti
hıçkırıklara bogularak agladı agladı
ve bir daha gülmedi gülmedi GÜLMEDİ....

E R K A N