Bilmiyorsun dağların karı sensiz erimez
Buz tutar gönlün üstü uğramaz hiç bir yolcu
Üstünde kurtlar bile yalın ayak yürümez
Güneş girmez ormanda kalbim nöbetçi kolcu
Rutubete bulanmış gözlerim uçuk bakar
Kurusa duygularım bir kibrit beni yakar.



Zoruma gider her şey dünya sensiz çekilmez
Alıp başımı gitsem sığamam hiç bir yere
Bu acı benimleyken kusuruma bakılmaz
Dönmezsen dönme deyip yemin etsem bin kere
Alıştım yokluğuna dediğim an gelirsin
Aklımı baştan alıp istersin ki delirsin.



Kokladığım geceler yakar durur içimi
Balkonuma sarılan sarmaşık bile solar
Belkide bu aşkımın tek delirme biçimi
Zannederim karşımda hayalin keman çalar
Düşlerimle gerçekler birbirine karıştı
Ah be ’giden’ yüreğim çoktan senle barıştı.



Semazenler dönüyor gözlerimin önünde
’Hu’ çekiyor yüreğim onlarla bir dönerek
Güneş olup parlasam şu an en zor gününde
Yıldız olsam gecene sabahları sönerek
Sen iste her koşulda yanında olurum ben
Gönlüm kurbandır sana beni bırakıp ’giden’.



Ayvazım DENİZ