yazın dalına konar
güneş unutkanlığım
her yer gün ortası bulutsuzluktur
çekiştirir aklımı uyuya kalsam
dizim titrer
havadisler gelirdi sol yanımı eğen

o gün mışıl mışıldır fırtınalar
sular alır başını gider
dağlar yürür ovalara
toprağımız kuru
yağmurlar tarar kirpiklerini yıldızın
gök yüzü ağlar

söylemiyorduk oysa
içine dönen her yol
uzadıkça uzuyordu kalbim kimin
düş dökerse yaprağını bir ağıt kalır
rüzgarlar eserdi
bir de şaire şiir

duygusunu çözemediğimiz
yıllar öncesinden beliren
siyah beyaz tebessümler
anılar
hatıralar resimler

durduramadığımız düşünce
sır olurdu kendi yalnızlığıyla öpüşen
duru senfoniler
kuşların kanadı kadar ağır
aklımızda dönen sevgiler
çiçeklerin ruhuna varacak olsa
kapıları kapanırdı sonsuzluğun
basit söylentilerle dönerdik evimize

kim ne dedi
ne anlattı sana o mavi
unutup hiç sevmedin mi yoksa
içimiz kardan adamlar gibi üşür
söyleyemezdik
tutuşan baharın sıcaklığını.