0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1518
Okunma
İçimde ironi bir sevdalık
Beyin frekansımda boy aşan dalgalar
Hangi tele inse mızrap, yüreğim harda
Ve “Emeğimsin” şarkısında yitiyor emeklerim
Sen yoksun, gecenin küfü siniyor odama
Köhne yanımda tutuşmuş ezva
Bütün hayasızlığı örünmüş sokak
Anadan üryan doğan bebek misali ağaçlar
Son rıhtım!
Ve beynime nişangah şimdi gözlerin
Dudaklarımın kıyısına deşinmiş mezar
Avuç dolusu kan kusarken ağzım
Çürümüş bedenimi emiyor toprak
Sonra bir inilti!
Yüreğimin çalısından kopuyor birşeyler
Yoksun, nefesi ölüm kokar bu şehrin
Lüfer bir sızıya atıyorum kahır oltamı
Gecenin koynundan tuttukça saatler
Yelkovanın akreple buluşmasına
tavan yapıyor iç çekmelerim
Ve nihayet anladım!
Doğmadan sancıları büyür insanın…
