’ yaşamak arzusunun üstünü toprak örtemez ey !
keşkeler kırıldığında dudağımızda
devası hardır bir aşkın ’






zamanla kayboluyor
yollar ve köprüler
bırakalım gürül gürül aksın ırmaklar
suyun da sızısı varsa kendince
gizli bir ezberdir gelip geçtiğimiz duraklar



çünkü özlemek seni
Anadolu’nun kucağında yetim kalmaktı
bulutlar susuyordu bakarken ardından
kuşlar bir o kadar hırçın
gökte gülen ayva
yerde ağlayan narın sızısı bu
yağmura kanat açan tomurcuklar kadar
titredi mi h’iç sesin


aşk hiç doymayan vedaların hastalıklı yüzüydü
ve kader entarisi sadakatin örtüsü
ah ömrümün sararmış günlerine sardığım yanım
sabır tanelerini kaldırınca aradan
yüzümden düşüyordu asma dalları


bilmelisin
güneş mutsuzları incitiyor daima
döşe yazıyorum almıyor
düşe yazıyorum sığmıyor
göğe yazıyorum
tufandan kaçıyor ağrı çiçeklerim


ah yüreğimin varoşlarına sakladığım sevdam !
s’üz beni dilersen
yasla mezar taşına
öl dedin de ölmedim mi