Yavaşça tuşlara dokunmaya başladım,
gecenin sessizliğinde,
ruhumu işgal eden,
beni alıp uçuran,
tüm sözcükleri sıralıyorum satırlara !..

Gözlerimi sorma,
binbir harf deposu mübarek,
her biri çok ağır,
kaya parçası gibi,
taşımak istemiyor anlamaya çalışmadan...

Dört yanım sesiz çığlık,
kelimeleri unutmak,
yuvarlamak,
yutmak,
harfleri birer birer aklımdan bilinmezliğe sürüklemek.

Uzayın boşluğunda kırlangıç sürüsüyle dolaşmak istiyorum !

Nedense olmuyor bir türlü,
bu bir duygu,
nasıl bir bir çelişki ?..

Sevmek diyorum sessizce,
düşlerime hapsediyorum duygularımı...

Seviyorum,
sevdikçe düş’üme saplanıyorum !..

Hayal kurar gibi seviyorum senli düşünceleri,
bir sevda masalı oluyorsun kelime kelime içimde büyüyen,
susuyorum sensizliğe,
sadece sen,
bir hayal ve ben garip !..

Yani sevmek bende ki seni,
susmak korkarak,
haykırıyor içim.

Yalnızlığa bürünüyor tüm sesler,
acıtıyor,
suskunluk hüznü,
kelimelerim saklanıyor kendinden,
boğuluyorum bu kadar sessizlik içinde,
bir ışık arıyorum ulaşılamazı yok edercesine !..
Atilla Yüceak Ocak 2014 Adana.
Araştırmacı Yazar. Şair