aylardan aralık kışın ilk durağı
dışarısı çok soğuk
nefes kesen ayaz var
yürüyor yolda yalnız bir adam
elleri cebinde iki büklüm olmuş
içtiği sigaranın dumanı karışıyor nefesine
saçı sakalı karışmış görünmüyor yüzü
belli ki gidecek hiç bir yeri yok
ansızın çöküyor dizlerinin üzerine
soluklanmak ister gibi
üstü başı perişan ayakkabısı delik
kimbilir kaç gündür aç ve susuz
bakınıyor çevresine umutsuzca
insanlık öldü mü der gibi
evlerin ışıkları bir bir sönerken
haberi olmaz kimsenin bir can daha tükenir
hayat onu çok yormuş anlaşılan
adım atmaya yok mecali
yardım etmek istiyorum gidiyorum yanına
kabul etmiyor gururu engel buna
yerinden kalkıyor zor da olsa takatı tükenerek
arkasından baka kalıyorum öylece
fazla uzağa gidemeden düşüyor yere
başını çarpmış beton zemine
son nefesini verirken gülümsemişti yine de
iyi gününde yanında olanlar
terketmişti onu son nefesinde ...


Refik
07 . 12 . 2014
İstanbul