yağmurlu bir gün çiseliyor usul usul
odamın camları buğulanmış sır gibi
zaman durmuş her yer sessiz
ilerlemiyor saatin akreple yelkovanı
duvarlar üzerime geliyor sanki
gözlerimde yaş dalıyorum çok uzaklara
daralıyor içim tık nefes oluyorum
sensiz yaşıyor muyum sanıyorsun
geliyorsun aklıma gecenin leyli zamanında
pişmanlıklarım sıralanıyor bir biri ardına
şimdi yanımda olmanı ne kadar çok isterdim
gözlerine bakıp unuturdum kederlerimi
uykularımda terk etti beni
senden bana kalan sadece hayallerim
bir kaç mektup ve solgun bir resmin
elime alıp konuşuyorum yanımdasın sanki
biliyorum bu gece de sabah olmayacak
doğmayacak güneş eskisi gibi
yalnızlığımın girdabında yine boğulacağım
yalnızlık rıhtımında yine yalnız dolaşacağım
yokluğuna nasıl alışacağım bilmiyorum
bir parçamdın benim etle tırnak gibi
söyle nasıl canım yanmasın benim
duy feryadımı yanımda al soluğu
söndür bu özlem yangınlarını
kalmasın boş sol yanım
kesmedim ümidimi yine de senden
kim bilir gelirsin belki haber vermeden
son gül yaprağından düşmeden ...


Refik
06 . 12 . 2014
İstanbul