Dizelerim de,
öylesine cümleler kurdum ki,
kalem yazdıkça,
ruhum,
yüreğim hafifler sandım..

Sitemler yumuşar,
kaprislerim durulur,
fırtınam diner sandım,
öylesine,
duygularla kaybolup gittim ki,
bu garip kel’i,
bir yerlerde bulurum sandım...

Yani sevdiğim,
senin gibi,
öylesine inat ettim ki,
aşk adına,
acı çekmek için,
kimi zaman huzur denen şey,
gerçek olmayacak kadar zor sandım...

Şimdiler de,
Kartepe’de kar yağıyor,
çaresiz kanadı kırık serçe’yim,
kendi halimce uçuyorum ve korkuyorum,
ama,
sessizliğim sonrası tipi- boran olacak gülüm !

Düş’lerdeyim yine,
kim o,
sen mi geldin ?

Sakın konuşma,
sus,
tek bir söz söyleme,
yavaşça yaklaş,
sokul yanı başıma,
dokun,
tut ellerimden,
o fırlama,
en güzel bakışlarını sür gözlerime,
kokusunun buğusuyla,
değsin saçının karası kel’ime...

Ve gülüm,
şimdi hasretle eğil,
öp beni yalnızlığımın orta yerinden !..
Atilla Yüceak Aralık 2014
Araştırmacı Yazar -Şair