Dünyanın kendisinden,
daha sahici bir yalan yoktur belki,
ama,
ıslak saçlarında güneşler yunan müthiş kadınlar,
yarasında,
umutsuz çocuklar emziren,
adına ana dediğimiz eşsiz ’’adamlar’’ vardır !..

Hiçbir şey yoktu,
yine de,
hiçbir şeye her şey olan saf inanış,
kusursuz bir sima olurdu,
ilhamına erimiş mutsuz rüyalar için.

Seni tüketen,
yalnızlık denen şeydir gözüm,
kendi akışına bırakılsa da,
kendi,
uçurumuna çıkartır en fazla.

Issızlığına tutkun koyaklardan,
enginliğine,
sarp dağların yamaçlarından seslenirdi,
aşk ile,
o kadınlar ateşe tutulur,
şüphe diner,
korku yatışır,
hırsla çakar kibriti yola koyulurdu...

Geçtik bunları,
bir başka çağdır yaşanan,
iki gözüm,
iz bırakmadan,
ama,
herhangi bir yıkıma katkıda da bulunmadan,
göğü de yeri de,
gurursuzluğu reddettiği gibi,
reddederek,
çekip gitti insanlar...

Ama bitti,
kendi kalıntılarına tutkun ruhsuzların,
dehşeti,
kendi rahatlığına dönüştürdüğü yerde,
sahte saraylarda,
boy veren yıkıcı soytarıların çağı bu.

Sanki gülüm,
geride kaldı,
insan bir eski zaman hikayesi oldu !..
Atilla Yüceak Aralık 2014
Araştırmacı Yazar -Şair