ses/in gitti sonra
saçlarından yankılarıyla
uzaklara en çok
bilinmez o ütopyalara

odalarca yalnızlık büyüttüm
ve toplayıp
sırt çantama ben de gittim.

-son

-Ra

ve yol yürümek öğretirdi
çağırdı yeniden
her dem böyle olurdu

bir çıkmazda yakalayıp
kürek kemiklerden
bütün düş/lerimi
düşüşlerimi önüme dikip

yaz/mak kurtaramıyor
derinlerimizden b-izi
onca kelime sonra döne dolaşa
geldiğin tek yer
uçları parmaklarının yine...

duaya ve mısraya sürtünüyor
g-özlerin
bitmeyen bir sevda hikayesi bu
kavuşmaları hep çeyrek kala pas geçen
kirpikleri kapatıp üstüne
kör bir b-akış bırakıyorum şimdi…

bir kadının tenindeki koku
patisi sokakta kalmış kedinin
ve martı çığlığı

bu gök/
-yüzün…

ki bitmeyen bir şiirin
ağır tahrik kokusu
var üstümde

tam bitti derken
uzuyor heceler ağızda...


/

kes
evet başımı
ve kopart at boynumu
bütün dağların eteklerine
göm parça parça
ve çocuğumdur diye anlat
ben Meryem değilim
çığlıkları aks ederken
bir daha yeniden
gölgemi kov tenine DÜŞen
bir dövme
veya kara bir leke
zifir/sim ki
siyah şiirler yaz
şehirlerinden bahset
çıkmazlarından sokaklarının
bileklerinden sonra
ve günlerinden
boncuk gözleriyle
gül/sün
son/baharlara çocukların
yeni yetme halleriyle ki
öğretmenlerimin hep elini öptüm ben
ilikleyip önümü
öptüm aşkı öğretenler imin...
biliyorum/biliyorum
dar alem ve fikirlerim ki
tenine çarparken sesim kırılıyordu
uyuyan bir kadın sırtında...
ben/ben
alt dudağım değecek
iki kürek kemiğinin tam ortasına
yüreğine dokunacağım yani
dört odacığına sonra
yüreğinin
ve en karanlık yerlerine...
tersten yazılmış
bir yaz(g)ı gibisin belki de
şaşkınım şimdi
uyandığım tüm uykulardan
sana bağlanan
ve dolaşan sana
tüm yerlerimi çekmiyorum üzerinden
kalakaldığım yerlerinle uyanırken sen
derin bir soluk alıyorsun
denizimin yüzünde/
ıslak ve sırılsıklam
dudakların çarparken dalgalara
lambaların aydınlığına kaçan
kelebekler gibi çarparken sen
yüzüme/yüzüme
dilimin üzerinde
ucu acı ağaçların tadı ile
yazıyor/yazılıyorum...






(...)