3
Yorum
11
Beğeni
0,0
Puan
987
Okunma
--
köprülere yakındık
sulardan önce
asmada üzümdük,
toplanıp dağıldık
soldu denizin yeşil kalbi
dudağında dalgın bir gülümseme gibi kaldık çocukların
yüksek sesli sıcak sohpetlerdik,
baş göz üstüneydi hayat,
hayat; ölüme giden en kestirme yoldu
ve göğsümüzdeki nehiri allıturnalar süslüyordu
gençti geçtiğimiz yol
yaşlandığımızı kimse bilmiyordu
kağıdın kalbi kırık
şimdi ne çok sözde geçiyor adı yalnızlığın
sen hala deniz kabuğu topluyorsun her yaz sonu
ben yağmur sürüyorum saçlarıma
büyüyüp gidiyoruz durmadan
toza, dağıla
Cevap Yaz