aşk kapımı açtıran
sıkı sıkı kapatmışken hem
giz yıldızından odama dolan pırıltı
gül yaprağında titreyen kelebek
gönül telimi hüzünle çalan sen misin


mahşere kaçkın bir hayali önüme koyan
bütün bakışlarını kaçırmışken ay
düşünmezken mutluluğu
bir kelâmda ona doyuran
leyla sevdasını ruhuma işler
ince bir nefesle mecnun’dan.


ne kadardır bu kuru toprağın ömrü
soluduğun aşk kadardır yaşamak
verdiğin kadar almak
uzat arkana saklayıp vermediğin gülü
düşmüşse de güz kırağısı üstüne
sanki bahar ne kadardır


aşkın şavkı vurmuşsa yüreğine
hiç bir gölge karartamaz
geçmiş namert günlerden başka
içini buran olmaz
suretini yara boyar gün
ona döndürürsün kıbleni

ah vahtır önüne konulan tayın
düşünürsün mutluluk çok uzaktadır
iyi bak senin o, küçük avuçlarındadır
hayatı eş’eleyen sevgilerin
sonsuzdur yaşaması

ey içimdeki sevgili, yar
sen bilirsin çula serdiğimi sevdamı
yetindiğimi bir lokma bir hırkayla
kuruttuğumu geçmişini acının
soluk almak istediğimi
şöyle insana yakışır umutmavi!

hani masalda yürüdüğün yerde çimler biter
yağmuru olurdun o’nun
aşk doğardı
kemirmezdin dudaklarını yolların
duvarın dibinden bir çiçek
uzatırdı boynunu
kılıçtan keskin olsa da yaşamak!..








26. 11. 2014 / Nazik Gülünay