Babam

Umuda sakladığım düşlerim
Çileye dönüşüyor babam

Sallamam gereken mendilimde
Gözyaşlarım, hayatın intikamını beslercesine
Acının üstüne gelen acıyı filizlendirip
Buz kesmiş duvarları anıt gibi dikiyor önüme

Perde perde ıslanıyor duygularım

Yerine kimseleri konduramadığım öksüzlüğüm
Çocukluğumu unuttururcasına
Hayatın nasırlanmış ellerini
Çaresizlik mecburiyetiyle seriyor önüme

Sen de aklıma düşmesen
Ne saçlarımın üşüdüğünü hissedebiliyorum
Ne de özgürlüğümün sürünerek çürüdüğünü

Arada bir de olsa, rüyalarıma gelsen diyorum
Sıcaklığınla diriltsen öldürdüğüm sevinçlerimi
Bakışlarınla ısıtsan titreyen yüreğimi
Anlatabilsem dertlerimi
Güvencim, gücüm olsan
Öyle muhtacım ki

Soğumuş yanaklarını öptüğümden bu yana
Ne çok zaman geçti
Tabutlara düşman olmuşluğum işte bu yüzden

Büyüdüğümü düşündükçe
Çocukluğumu bulduğum çocuklarıma sığınıyorum

Babasını hiç tanıyamayan anamın yazgısı
İrsi bir hastalık gibi ben de tecelli etti

Şimdilerde, senden sonra bir ateşle daha yandı içimiz
Yaşamadan, Yaşayamadan apansız
Ecelle el ele tutuşup
Senin toprağına göç etti abimiz

Babamın omzu saydığım
Anamın döşünde sel oldu
Çoraktan nehirlerimiz

Kara kâbus gibi, kahırlara büründü günlerimiz

Öksüz, kimsesiz, karma karışık
Yaprak dökümüyle geçiyor günlerimiz
Bugünler de yangın yerine döndü evlerimiz

Selda YILMAZ