YORULDUM
Son mevsime kalmış
Papatyalar kadar hüzünlü
Dalından kopan
Pusulasız sulara kapılmış
Yaprak kadar çaresiz
Meçhul rüzgârlarda
Savrulan her şey kadar yorgunum
Ve yoruldum…
Yalandan, yalanı sevmekten
Yalnızlıktan iyi olmaktan yoruldum…
Yoruldum…
Hayatın ahtapot kollarında depreşmekten
Yaşama tutunma çabalarımı
Umutlarımı ertelemekten yoruldum
Yoruldum…
Bin bir renkli içi boş
Dümeni devrik maskeli yüzlerden
Aşk ı iki dudağının arasında tüketen
Seviyormuş gibi yapan insanlardan
Yalandan, riyadan dünya kadar yoruldum...
Yoruldum…
Düşüp kalkıp
Tekrar, tekrar koşmaktan
Bir avuç mutluluğa
Bir ömrü koymaktan yoruldum
Yoruldum…
Hayal edip avunmaktan
Dipsiz düşüncelere dalmaktan
Ümit etmekten
Kendimi aramaktan
Kendim kadar yoruldum…
Yoruldum…
Kaç vakit kırık dökük
Aynalara gül takıp
Öylesine, gülümseyip geçmekten
Mutsuzluğa mutluluğu satmaktan yoruldum
Yoruldum…
İçimdeki dertlerimle dertleşmekten
Gözyaşımı yüreğimle bölüşmekten yoruldum
Güle niyet
Diken ile kanamaktan yoruldum
Gelme üstüme hayat
Ne gönlümde gönüllük kaldı
Ne bedenimde takat,
Ne dizlerimde hal kaldı
Bundan böyle
Anladım ki her şey boş
Her şeye benden pas
Sevmelere sevilmelere
Ne de yüreğimde yer kaldı
Yoruldum…
Selda Yılmaz...