BEN HEP DOKUZ YAŞINDAYIM
Hani bir çınar devrilir de
Dallarında barınan üveyik yavruları
Ulu orta açıkta kalır ya
Tüylenip kanatlanmamış
Bedenleri tir tir titrer
Şaşkın, ürkek ve çaresizdirler
Kendilerine yönelen
Gözlerden ve ellerden kaçarlar ya
Ben de aynen öyleyim işte
Kendime kalamadan
Kendimden kaçıyorum
Ne zaman kendimle kalsam
Bilinç dışım gün yüzüne çıkıyor
Özlemlerim göğsümü yırttığı vakitler de
Babam geliyor aklıma
Hayatın çabasından kopan
Kocaman bir kaya
Gelip oturuyor boğazıma
Gözlerim doluyor
İçerim bir kez daha şahit oluyor acılarıma
Çocukluğum…
Hayatı oyundan sayan çocukluğum
Sus koyuyor aklıma
Komşu çocuklardan
Emsallerimden daha çabuk büyüyorum
Daha çabuk öğreniyorum hayatı
Daha çabuk alışıyorum acılara
Niye mi?
Siz hiç bindiğiniz otobüsün bagajında
Babanızın götürülüşünüze tanıklık ettiniz mi?
Benim hiç aklımdan gitmedi ki
Elimde kalem kâğıt
Babam ölmedi ölme di diye yazıyor
Yüzlerce defa yazdığımı hatırlıyorum
Bir taraftan da anamın
Diğer taraftan, kim olduğunu hatırlayamadığım
Yakınlarımın ağıtlarını duyuyordum.
Yol uzundu
Onu çok iyi hatırlıyorum
Bana verilen koltukta oturup
Yaşadıklarımın bir düş
Basit bir rüya olması için
Tekrar tekrar uykuya dalıp uyanıyordum ama
Her şey gerçekti değişen bir şey olmuyordu
İnsanların bana ve kardeşlerime
Acıyan gözlerle bakması ki
Yıllarca nefret ettim o bakışlardan
Ve ben ta o gün büyüdüm
Birden kocaman oldum
Babamı en son hatırladığım
Soğuk yanaklarına sıcak bir öpücük kondurmuştum
Bana şimdi sorsanız kaç yaşındasın diye
Ben hep dokuz yaşındayım
Babasının korumasına muhtaç
Ufacık bir çocuğum
Yine o günlerde kendime bir oyun keşfettim
Hayata karşı dayanabilme oyunu
Haine, zalime, vicdansıza
İkiyüzlülere, kem gözlülere karşı koymayı
Dünü hiç yaşamamış gibi saymayı öğrendim
Bazı anlar sevdiklerim anlamasalar da
Yıllar geçti hala aynı oyunu oynarım
Kendimle kendime kalmayışım
Kendimden kaçışım bu yüzdendir
Daldığımda giderim o anlara
Ben hala dokuz yaşındayım diyorum soranlara
Öyle işte lafım yok beni anlayanlara
Selda YILMAZ...