insanım diye haykırmak istiyorum
beni tekme tokat sürükleyen adama
bütün kadınların kanlı gözyaşını sürmek
insan yazmayan alnına
kararsın kalsın öylece


orta yerinde suratlarının
varsın ikiye bölünsün ay
insan onuru
çiğnensin ayak altında


ağzını küçük aç kızım dediler, sesini kıs
ağzımdan girip burnumdan çıktılar
nasıl küçülteyim gönül yaramı
kıytırık adamlara yararken bugün, dün
ve hâlâ kadın- erkek diye tartışırlarken
uyumlu olamam
çorba değil taşan tastan


utançla dökülüyor kavakların doruğunda kalmış
sararıp sallanan birkaç yaprak
soğuk bir yel eser yükseklerden
kadınlar atar kendini sokağa
cümle pankartlarda ezilmişliğim yazıyor


ey umudun yıldızı karartma yüzünü
sabaha sen var
kar gibi alnına yağsın yar
dökülsün işe yaramaz kararmış bulutlar
derin derin uçurumlara



söyleyin, huzurunuzdan kovulduğum baylar
yar hanenizde kaç kadın var
ellerinden bırakıp astığınız
kaç duvar var, üstlerine örttüğünüz
kaç lâğım, attığınız
ve kaç kapı üstlerine kilitlediğiniz
insanlığım anlamıyor



çocuklar yabanıl bir at gibi huysuzlanıyor
bir odaya kilitlenmiş cinsellik
sadece bazı beylerin işine yarıyor
utan sen çocuk, karartılmışlığa saklan
silâhlar patlasın suç mahallinde
vurulsun örtük gülün

taşıyamıyorum
beynimdeki yumruğu!




27. 11. 2014 / Nazik Gülünay