Unut artık yüreğim
Teslim etme kendini,
teslim etme beni, aldanmanın o hırpalayan acısına…
Bırak yalnızlığın ortasında geçsin ömrümüz.
Zaten hep yalnızlıklarla dolu değil miydi dünümüz?

Üzülme..!
Varsın yine yetim bir çocuk gibi kalalım bir başımıza
Okşamasın başımızı hiçbir el
Varsın herkes bize olsun elden daha bir el…

Kucaklayalım seninle gecenin en koyusunu
Gidenleri, gidenlerden kalanları, aldanmışlıklarımızı,
adanmışlıklarımızı, saflığımızı ve ne varsa bizi yıpratan,
dizelim üst üste…
Tut elimden yüreğim,
tut da verelim hepsini ateşe…

Gözlerime bak, gözyaşıma dokun ..!
Dokun ki kirpiğime sinsin yanmışlığından kalan kokun
Öyle bir sinsin ki;
bir daha öpemesin kimse gözlerimden
ve bir daha kimse gelip gidemesin bizden..

Sakın üzülme!
Her acı bir şeyler öğretmedi mi bize?
Mesela sen gidenlerin ardından yıkılmamayı,
Mesela ben yıkıldığım yerden doğrulmayı,
Mesela aldandıkça, canımız yandıkça, aldatmamayı öğrenmedik mi?

Daha büyük değil mi şimdi adımlarımız, daha sağlam, daha ileriye?
İşte böyle yüreğim unutmalı artık gideni ve bakmamalı geriye..!

Tut ki bir sınavın iki kaybedeniyiz seninle
Tut ki en ağır yenilgimizdi bu
Ne fark eder ki?
Ömür boyu kalmaz hiçbir yenilginin kokusu..
Ve yaşayanların değil, yaşatanlarındır artık aldatılma korkusu

Hayat eninde sonunda yenmiyor mu herkesi..!
Zamanın bir yerinde ama bu dünyada ama ahrette o da yenilecek elbette

Hadi yüreğim, ben sileyim gözyaşımı
Sen de kaldır artık yere eğdiğin başını
İlla ki göğü bizim gibi mavi ve hayalleri hayalimize eş
Ya bir dost, ya bir yar veya bir kardeş…
Birisi vardır, vardır be yüreğim
Sanma ki herkes hain, sanma ki herkes kalleş

İHSAN TURHAN