İstanbul gri yüreğimde kasvet
tüm benliğimi sarmış hasret
dinmiyor özlemlerim içimde hüzün
silinmiyor gözlerimden yüzün

olsaydın yanımda söyleyebilseydim sana
seni ne çok sevdiğimi
martılar getirseydi seni kanatlarında
gülebilseydim ömrümün sonbaharında

yoksun bir tanem çok uzaklardasın
söyle bu gönül nasıl dayansın
sanma unutacağım unutulmazsın
sen benim aşk kokulumsun

bir nefes kadar yakın olsaydın bana
kelimelere dökmez söylerdim içimdekileri
sensiz geçmiyor hiç bir anım
derdimin dermanısın yok ki anlayanım

sen gittin gideli şiirler de öksüz kaldı
şarkılar çalıyor hicaz makamı
doğmuyor güneş eskisi gibi
yüreğime hapsettim çıkmamacasına seni

kapanmıyor gözlerim uykuya küs
kirpiklerim yarı aralık
gözlerimden akan yaşlarda boğuluyorum
nefes alamıyor yalnız seni soluyorum
çıkmıyorsun aklımdan seni yaşıyorum ...


Refik
2I . 11 . 2014
İstanbul