Bir güz sabahı garip kırlangıç gelir yalnız bir gencin kapısına...Gagasıyla vurur cama..Genç pencereyi açar dışarda serin bir hava vardır rüzgar yüzüne vurur..Buyur ne istiyorsun der...Kırlangıç:Bak sen yalnızsın ben de yalnızım beni de arkadşın kabul et al yanına beraberce geçinir gideriz diyor..Genç git işine be senden başka arkadaş kalmadı mı der...Kırlangıç boynu bükük ayrılır pencereden ama kararlıdır geri dönecektir..Genç pencereyi kapatınca biraz düşünür sonra unutur gider..Birkaç gün sonra tekrar gelir kırlangıç bak der biz ertesi gün gideceğiz beni kabul et,ben seni dinlerim dertleşiriz kabul et güzelce yaşayalım der...Genç aynı üslupla geri gönderir Garip kuşu.. Kuş son kez gelir ve derki bak gideceğiz artık bu son gelişim lütfen kabul et der...Genç bu sefer biraz yumuşar ama yine kabul etmez...Kırlangıç gider...Genç kendiyle başbaşa kaldığında düşünür ve pişman olur, çok geçmemiştir hemen çıkar dışarı bakar ama göremez onu gitmiştir çünkü...Üzülür ama nafile...Neyse der kendini tatmin etmek için; nasıl olsa yazın yine gelir o zaman alırım eve arkadaş oluruz...Aradan baya bir zaman geçer kuşlar dönmeye başlamıştır sevinir bakar durur pencereye gelecek diye....Sorar soruşturur yoktur ortalıkta Kırlangıç...Sonra bir bilgine gider der ki böyle böyle hala gelmedi der onu nerde bulabilirim der...Bilgin onu yıkacak cevabı hızlıca verir:KIRLANGIÇ’IN ÖMRÜ ALTI AYDIR... Değerli olan her şeye böyle bakmamız dileğiyle....