Gece dinginliğine inanıp girdim usulca soğuk yatağıma
Isındıkça eridim senin yokluğunda buz gibi
Ne ismin vardı akıl defterimde,ne yüzün gözlerimde
Sadece eksikliğini hissettiğim bir varlık duruyordu öylece içimde
Gözlerim kapanmış uyuyordum artık ve şimdi sendeydim buğulu karanlık

Beyaz yüzünle gülüyordun önce,sonra anlamadığım bir nedenle ağlamaklı
Omzuma dayandın, hiç tatmadığım bir duyguyla ruhuma sarıldım
Rüyadaydım evet,ama gerçek sahnelerden bir seriydi sanki

Sıcacık bir rüzgar vardı tüm çevremde,kalabalıklar vardı karanlık
Ama senin aydınlığın vardı bütün herkese aydınlık
Yıllardır sinemdeki yalnızlıkla sarıldım senin sinene
Sen bendeydin ben sende,tanımıyordum seni hiç hem de
Rüya ya işte,birleştiriyordu kaderdeki günleri şimdiden gizlice
Huzur mu desem,mutluluk mu desem,yoksa tüm aşinalığı ile aşk mı ?

Biliyordum rüyada olduğumu,anlar insan bazen,yaşarken öldüğünü
Uykudur,ama tatlıdır işte gerçeğin yokluğu

Elin elimde yürürken sahilde aşıkın maşuku misali
Dalgalara ey edip, zaferin şarkısının sessiz emsali gibi
Aşk gibi,taht gibi pıtırcıklı duygularla kaplanan gönül,altın misali

Ne uykuydu en güzelinden,en sıcağından en huzurlusundan
Meğer ne kadar da eksikmişim olmayan yokluğundan
Güldürdün beni be,gönlümü,yüzümü

Ey Abdurrahman ne yaptın sen ?

Uykuda olsun birazcık mutlu olmaya hakkım yok muydu ?
Ne diye uyandırdın,haydi kalk kahvaltı diyerek beni ?
Bunca tokluğa rağmen mutsuzluk galipken dünyamda
Açken de olsa,uykuda dahi biraz mutluğu çok mu gördün ?
Bilmiyordun belki ama…
Ey Abdurrahman ne yaptın sen ?