Var oluş muydu bu acaba
Yoksa,yoksa yıkamadığım hüzün kalelerinin ışıkları mı
Sevemediğim sonbahar tutulmalarının hayattaki süsü müydü
Sindiğim gecelerde konuşturabildiğim tek duyguydu belki nefret
Ağlamaklı olunca anlardım arzumu
Gözlerim nemlenince bulutlu dağ gibi,soğuğunu yiyen yamaç gibi
Nefret dolar boşalırdım işte o zaman eteklerine sevdanın
Sindiğim ve sindirdiğim tek duyguydu bu çünkü…

Sevda sesini unutmuştu kulaklarım,kalbim taş mesabesinde daha katı hatta
Yorgun gözlerim ayaza muhalif ateş parçası
Gönül yok yerinde zaten, bomboş oda gibi karanlık
Neredeydim diye sorar sormaz gece kömür yanık
Ağlar gibi yapar yarasalar işte o anda
Sende sanırsın ki senin için,halbuki
Halbuki o sessizliklerini bozduğun için,onları bile üzdüğün için
Çığlıkları çığlıklarına sitem aslında sen sanırken dostluklarını
Haydi ağla şimdi son sessizliği de bozduğuna,ağla yokluğuna
Yoksulluğuna,var oluş muydu diye sorarken yok oluşuna
Acımasız hayatın acıdığı vücuduna baka baka ağla
Kötürüm duygularına,körpe duygularına kirli yalanlarına…

Sen ağla…

Hak etmediklerine,aslında hiç senin olmayan sevgililerine ağla
Yorulmuşlara ağla onlar kadar bile dinginliğin tadını alamadığın için
Gözlerine ağla,senden nefret ettikleri için,yalnızlığın için…
Ötekileştiğin için ağla, kocaman adamlığında küçücük bir siluet olduğun için
Sen kendine ağla, senden başka herkes acizliğini bildiğin için.