“Evvel bahar idim, oldum kör çalı
Zehri-i zakkum gibi elde açalı…”

Ne çok bir çaresiz’lik
Telafisi mümkün olmayan şu ümitsizlik
Çaresiz bırakan da yok mu sanki hiç bencillik ?
Çaresizliğin asıl kaynağı vefasız yar de ki sevgisizlik…

Yer çaresiz, gök çaresiz, can çaresiz !
Yar, yare çaresizlikler sunmuş hem de sebepsiz
Yar, yare ayrılığı ateşten gömlek olarak giydirmiş
Dünya varmış, ya da yokmuş o daha habersiz gibiymiş…

Dertler boyu aşınca, oysa ki sevgi de neymiş
Ama yar, çoktan kana karışıp oradan kalbe girmiş
Sevenin hayatına hep çaresizlik örülmüş
Herkes aklı yokken akıllı olup, parasıyla deha denirmiş
Aşık ise terk edilince filozofken dahi ona deli denirmiş…

“Çağlasam bir derman, bulup kendim de”
Düşemem en yüksek yerden, en alçak yere bile
Donar kalırım ben bu dertten böyle “Çaresiz’ce”
“Bir hırka, bir çaput” olsun örtmez kader benim üstüme…

Allah kimseyi “Çaresiz” bırakmasın dilerim !
Duygu yüklü şiirinizi TEBRİK ederim !!!......