1: ah..

ne çok acı var ne çok feryat ne çok eğreti durur hayat
enaniyetin memesinden ihanet emen insan elinden
ne çok acı var ne çok kan ne çok anne çığlığı
bir lahzanın binlerce asrı taşıdığı bu günlerde
biz de yaşıyoruz işte tufanı sodom ve gomoreyi
sesizmizde golyatın binlerce çığlığı
yitiriyorken tebessümümüz şuurdan yoksun erinci
merhametinden ateşler süzülen Allah’a
cehennemi insanla doldurtacak kadar
ne çok zulüm var ne çok kan ne çok gözyaşı..

2: ve..

bütün kelimeleri yıprattım dudaklarımdaki ağır devinimlerle
bak yüreğimin hevenginde buharlaşıyor şiir
eşikte duran sahipsiz ve eğreti bir esrime gibi
savrukluğumu ve dalgınlığımı gölgeleyerek
seni anımsatan ne varsa hayata dair
sesssiz ussuz ve heyecanlı
ne varsa aramızda ceset gibi duran
barikatleri ve mesafeleri ve tarihi
örttüm işte tek bir tebessümle
yüreğimin hevenginde örselensin diye biteviye aşk
ki saçtan tırnağa bir yaraya kesmişken ömrüm
temize çekilemeyecek sayfalar gibi eprimiştir.
çünkü yüreğim gah paramparça bir şiir
gah acılarla sınanmış bir ülkedir..

3: ey..

Senin suskunkluğun senin asaletin
Allahı ve yalnızlığı düşününce sarsılan dağlar.
alacalı bir bahara öykünen çehren
sabah ezanları ve temizlik işçileri henüz hohlamışken avuçları
acıdan mı zevkten mi kıvrandığını dünyanın
hiç anlamadan.
isli ve sisli sonbaharın altına sığınmışken şehir
bu yalan dolan yaldızlı sevdalara ve acılara rağmen
diyardan diyara köpüklerinde umutlar yüzdüren
tarihin uzak yerlerinden şarkılar getiren sensin.
ve senin şefkatli ellerindir tüm göçüklerin altına can veren.
ruhunda fırtınalar koparak
içinin uçurumlarına yuvarlanan herkes;
senin meharetli ellerine uzanarak tutunur hayata.
kalbinin gözeneklerine sığınmış nice ülke gizlidir
günahından arınır her mücrim bir avuç dua almışsa dilinden..