hayrettin taylan


s’özbaşlarından
ölümser dünyanın magmasına doğru, doğurgan bir doğrudayım

uz çizgilerinden uzam ve edim diline uyarlı bilinç doğasındayım
içbaşım doğu’dan gözükür
suçbaşım batı’dan batar sineme

beyni oksitlenmiş fikir tecimenleri arasında arafım yangın yeri
kanama başlar sensizliği andığım kan haritasında
meryemsi duruşun sızar lut gölüne
lainliğin boyu aşar mazlumları
kan akar
çocuklar ölür
anneler hep ağlar, hep ağlatır

2….
orantısız gücün gölgesinde kalır kalakalmışlık
züleyha gölgen düşer huyumun kuyusuna
mistik bir tutunuşum menkıbesinde dillenir hasretim
devrik amansızlığın nefesine tutunur nefsimin cümlesi
mahsus zamanlar siner hasisliğin ortadan ‘doğusuna
göç başlar kimsesizliğe
söz başlar bilinmezliğe
çaresizliğin çarı gibi suratı düşmüş insanlığı oynar veballer
y o l , yolunu şaşar
sol yanında ağlar içimdeki çocuğun leyli bebeği
kol kanat gerdiğin gereklilik kipinde ürer kirpiler
yalanların yılanını sarar benlik şenliğinde
el ‘ aziz gibi kendime gelirim
3…

sınırsız bir sinirin sınırında mayınların uyarır korkularımı
bir varken ikilemlerin ikilemesinde durur yanılgılarım
y o l b u l a m a y a n l a rın yolunda değillerim üşür
hiç hep uykudayken hoş hep senken
uyuyamayan gerçek var bilinç aşımda
tutuluyorum yeşeren dirilişe…

doğu nereden doğup kanıyorsa ben o’yum
orada mecnunluğa k’anarım
orada a’demlikten, a’damlığa, er’demliğime çentik atarım
orada başlar mutlak çizgimin izleri
orada başlar, oralılığımın arınmış arısı
orada , açılır sevilmenin çiçek özü
orada , meyvesini verir kulluğun özü