Gittiğin günden beri ilk defa yazıyorum
Yorulmuş bir şiirle sükutu bozuyorum

Öyle bir gidişdi ki intihara çağrıydı
Yüreğimin gördüğü en imansız ağrıydı

Ve öyle bir gidiş ki katletti umutları
Sağanaklara gebe bıraktı bulutları

Gidişin kutsalımı bir put gibi devirdi
Benim gibi mümini münafığa çevirdi

Ey benim cemi cümle günahımın nedeni
Cehenneme kalmadan gel sen yak bu bedeni

Veda ettiğin günü dün gibi hatırlarım
O yüzden böyle içli ağlıyor satırlarım

Kim görse deli diyor Mecnun sanıyor beni
En salaş meyhaneler artık tanıyor beni

Gönlüm deprem sonrası bildiğin yıkıntıyım
Kendi kendime bile çekilmez sıkıntıyım

Ateşe teslim olmuş mum gibi eriyorum
Aldığım her nefeste bir sela veriyorum

Hergün başa sarıyor özlemin kaset gibi
Ruhum yorgun ve bitap çürümüş ceset gibi

Riyakar saatlerden avuntu umar oldum
Gün seneye döndükçe gör ki tarumar oldum

İçimde param parça bir yığın düş kırığı
Hangi birine yansam tetikler hıçkırığı

Hasretle söz kesenin kahırlar gölgesidir
Bu yüzden her satırım bir hüsran belgesidir

Senden sonra hiç bir şey aynı değil Hakk şahit
Beynim savaş meydanı ruh yaralı can şehit

Her sabah yeşerse de sana dair hislerim
An geceyi vurdukça artıyor yeislerim

Sensiz kırık bir kalem yakılmış bir kağıdım
O yüzden böyle suskun böyle mahzun ağıdım

Yerleşmişken gönlüme çile denen kafile
Yaşadığım an için şükür demek nafile

Gözümde yetim kalmış bir çocuk ürkekliği
Ne vakit seni ansam ağlattım erkekliği

Senden sonra mavisiz ve karanlık gökyüzüm
Yani yıldızı eksik hilal kadar öksüzüm

Vakit Zemheri artık kar yağdı saçlarıma
Bir intihar ki sorma çöktü yamaçlarıma

Zamansız bir yangının arta kalan külüyüm
Musalla da bekleyen sahipsiz bir ölüyüm

Ey benim Azrailim ey ömrümün hırsızı
Gözlerine göm beni bitsin artık bu sızı

Mutlu Aydurmuş