gecenin karanlığında bozulur sessizliğim
yankılanır hıçkırıklarım odanın duvarlarında
duyulur koridor da sanki ayak seslerin
gözlerimden iki damla yaş gelir
hüzün kaplar içimi boğulurum hıçkırıklarımda
değişir renklerin tonu biter düşlerim
sensiz geçmez gecelerim
bastırsa da uyku kapanmıyor gözlerim
kesildi bak sokakta ki ayak sesleri
içimdeki yalnızlığı bir ben bilirim
acılar sığmaz heybeme katmerlenir
geçer yaşananlar gözlerimin önünden
çekilir bir köşeye sessizce ağlarım
yoldaş olur anılarım
doğar güneş üzerime kamaşır gözlerim
uyanırım hayal denizinde ki seyrimden
yüzleşirim gerçeklerle acı da olsa
kalırım kendimle başbaşa
her yeni güne çentik atıp şafak sayarım
yaptığım hesaplar tutmaz birbirini
sonu gelmez nedensiz ağlamalarımın
sorgulasam da neden niçinleri
bulamam hiç birine sebepleri
kader der çekilirim köşeme
kendim yazmadım ki ben sileyim
ısmarlama değil sevgim yaşarım seni içimde
katık ederim ekmeğime endişelerimi
hatırla verilen sözleri atma bir kenara
sen değil biz diye çıkmıştık yola ...



Refik
22.10.2014
İstanbul