EFİL…



Efil efil eserdi Elif
Lal kalmış uzun boylu bir hayal geçerdi lakin kıyımdan
İnceden geceye BİR LA notanın başında
Ferhat gelip uzansa su yolunda şarkılar donardı….



Can akmış ÜLFET’indeki yürek memleketine
İnceden bir sınırdır içimdeki
Ne yapsam hangi yöne dönsem Elif(’la) başlar adımlarımda
Ellerim yangından düşen yıldızları toplamakta
Parkamda delik deşik mektuplar bir de o deli çığlıklar….



Sırtımız toprağa hasret
İçerimizde ta derinden mahpusluk
Hangi vakit avluya çıksa düşüncelerimiz
Beslediğimiz güvercinleri emanet ederdik göğe…



Ki senin yüzün özgürlük kadar saklı rüyamda
Paslı parmaklıklar ve derin sevdalar
Şimdi ansızın bir görüş günü gelsen
Uzatıp elimi dokunsam tellerden öteye düşlerine
Bir bilsen kaç yıl daha uyutur bu ruhumu
Ah rüzgarlı bir kırlangıç olup duysam sesini
Bu ulu duvarları bu kadar mabedim yapmazdım…




Belki sen de seversin kim bilir fesleğenlerin gün yüzündeki hallerini…



Şimdilerde mülteci yüreğim şiirlere
Prangalı sonbaharlar açıyorken durmadan bir yanımda
Yüreğim nedense açmamış şafaklara yaslanır oldu son zamanlar
Paslandıkça kirpiklerim
Ah bir bir yağsa yağmur
Elif elif
Ellerim havada dudağım sırılsıklam
Dualarım görüş günlerine
Hafta sonları eylüllerim…






Sen bir güvercin olsan girsen penceremden
Ben senle başlasam Elif gibi kutsal
Toprak kadar kokulu ağaçlar
Küçük sehpalar almadan ayaklarımı
Bir kelebek olup konsan düşmeden son yaprağıma….