NEVRES EMMİ....





Ellerimden tutup götürün
Beni çocukluğumun bayramlarına
Sağ yanım gaz lambalı
sol yanımda dursun aziz kuzine sobamız
Mangalı daracık odamızda az daha kalayım
Hazır beni uyutmaya hazırken sedir örtüler
Hele de sabun kokmuşken bırakında düş kurayım
Arifeler kadar sabahlara sabırsız…
Ben hiç üşümem siz iç korkmayın…



Nevres Emmi derlerdi çevredekiler
Rahmetli babamdır kendisi
Biz yüreğindeki altı goncalı gülleri
Birimize toka birimize pabuç almış alnında teri
Yere serili soframızda bulgurumuz onun o/nurlu duruşu
-Anladım ki en büyük katıkmış varlığı-
Fakirhanemizde dolu dizgindi zenginliğimizdi gülümseyişimiz…




Leğenler bir dolar bir boşalır
Bizi sıraya sokup yıkarken can anam
Yanımızdaki dere az çoğalır az azalır ağır ağır akardı
Başucumuzda boş naylon şeker torbamız…




Nevres babam ben divandayken üstümü örtü
Bir hoş huşu içindeydi her şey- kulaklarım-
Şimdi hatırlamak için neler neler vermezdim ki
Ki anam açtığı baklavaya daha şeker katacak
Harçlıklarımız hediyemizi dünden sarmış bir beze
Ah gözlerimin telaşlı kepenkleri kapanmasaydınız
Belki de şafaklar daha erken açardı




“Nevres emmi’nin altı nüfuslu fakirhanesinde
Bir büyülü düştü o bayram sabahları…”

Tükenmek iklimindeyiz, aldığımız şekerler şekerlikte tozlanacak neredeyse…Neredesiniz ulan kapı çalan çocuklar, anladım ki siz gene gelmeyeceksiniz, cepten netlere girip paylaşın da sanal şeyleri, yanı başınızda bir bayram var onu da paylaşın her tarafınızdakiyle…Komşudan bir şeker alın karıncalara verin iki el öpüp üç günlüğüne, sonra aklınızdan bir sayı tutun. Bir elma şekeri yere düştüğünde, ya da güneşli bir gün dondurma eridiğinde kendi çocukluğunuz ne kadar yaş düşürecek kirpiğinizden. Tükenmek iklimindeyiz, gelin çocuklar gelin gelinde eksik kalmasın bayramlık yüreğimiz…