say ki;
eylüle dökülmüşüm aşk vakti...


yüreğimde çorak bir iklim
hasreti koynumdan çıkarıp
sövmüşüm sokak ortasında ana avrat
dua edip tüketirken mumları
gecenin efkarına sığmışım kuytuda kalan cılız kedi misali
kötürüme dönmüş gecenin gözlerinde
iğdiş edilmiş suçlara asmışım cür’etimi
hadım edilmiş aşka yürek bağlamışım
hava diye çekmişim karanlığın tülünü tek gözlü loş odada
ağlamışım geceyi piç ederek
bir kadeh daha doldurmuşum farz-ı misal
acısı ertelenen umutlara dönerek
kandırarak varlığımı
ihtilaller çıkarmışım şiddeti kendine dönük
varlığına methiyeler saydırmışım tek tek
iki dip sonra dalmışım seyrine leyla’nın
şiirleri imgeler imle boğup
ışıltılı satırları uzun oklu kirpilere bırakmışım

say ki;
kendini kaybeden yalanların örtüsünü yere çalmışım
mağrur bir geri çekilişe saklanmışım sonra



yollara, seçilmeyen yüzlere tutun muşum
kendi kabımda daralmış
deli miyim diye sormuşum hovarda akşamlara
travmanın koynunda,
düşüncelerimin sabahında
yavaş yavaş aklıma sirayet ederken ölüm
boğ muşum kifayetsiz sözleri, dibini boylarken acının
her yakamoz dalgası kıyılarıma vurduğunda
sana sığınmışım tanrım
el yordamına aralanan karanlığa bakıp
doldurmuşum gecenin zifirin den az daha
vakit dünden kalma ve yarına gebeyken cümlesi
hece hece ve harf harf dokuyorum sözcükleri


uçurumun ucunda ışık tayfı
gemisi kayıp boş bir liman
azrail’i olmayan ecel
mavi bir geçirgenlik ömrün üzerinde
hoyrat bir aşkta mahsur kalan güvercin masalı
bak! yine yolu yarılamış ölüm seğirtiyor önümde
kendi hikayeme sığamıyorum tanrım!
belki yalanlar söylemeliydim kalıbıma sığmayan
belki yeni aşklara yelken açmalıydım
belki de vurul malıydım bekçi düdükleri susmadan
kan revan olmadan hayat
unutmalıydım hepsini
ıssız bir coğrafyada aramalıydım kimsesizliğimi
şimdi
yolun kalabalığında iliklerimi yalıyor akşam ayazı
ses çıkaramıyorum
sefil bir gölgeye atfediyorum aşkı
orkestralar geçiyor mevsimsiz
buz kesiyorum bulvarda




Maide Yılmaz Özgüç