ey ellerimin aşk tazesi
yazıp yazıp bitiremediğim efsanesi
kapında dönüp duran
acizliğimin emaresi…




bugün yedi Eylül
tut nefesini
kes hıçkırıklarını
yak yık
dağıt odacıklarını
dokunurken kanıma
nefretin rengi
ikinci el tezgahlarına
kim sattı mevsimlerimi…




bugün yedi Eylül
zamansız bir hüzün
yetmişikibin yerinden kopartılıyor tenim
ve tekrar tekrar
soyunuyor anılar
karşıki evin incirli bahçesinden
koca şehir uykuda
oyunun gölgesinde

ruh çıplak

ve tedirgin
korkular salgılıyor iri kıyım gece
ateşe düşmüş yıldızlar
ıslak kaldırımlarda ay izi
oyun bitti
indirin sahneden bizi…





ses ürkek
ve aksi
hayli yol almış zaman
ölümün kıyısında
tenime sürtüne sürtüne aşınmış yıllar
ki aştık
sürüne sürüne kendimizi
aşıktık
aynı göğün altında
sesin tenime büründü
martılar öldü

Eylüldü

bugün cinnet
asın beni
bir şiirin kasvetinden
ve bir çığlık kopsun
Dicle Nehri’nden
Meriç’in küçük kızı
ölümün duvağını kaldırsın

aşk yüzünden…

ey ruhumun üstadı
bugün yas
bugün sarp
bugün çetin
bugün sus
elveda şair…