gittin ya
duyamazsın artık aşkın ayak seslerini
onlar yalnız seven yüreklerde yankılanır
bir bebeğin ilk adımları gibidir
biraz korkak, biraz heyecanlı ve;
kocaman bir gülüştür dudaklarda.


gittiğinde
peşinden götürdüğün sarhoş umutlar
çoktan yere kapaklandı
bense yeni doğan güneşe küsüm hala
perdelerimi açmıyorum inatla ona
karanlığa bağdaş kurmuşum
içime çekiyorum yalnızlığın tütsülü kokusunu
çektikçe uzaklaşıyorum senden..


eskiden
çok eskiden olmalı,
ki hatırlamaya çalıştıkça
gözlerimin üstüne yağmur bulutları çörekleniyor
gülerdiler baharda açan erik çiçekleri gibi
bembeyaz olurdu gözlerimin akı
ela’sı yerinde duramayan yaramaz bir çocuk sanki
aşkın ışıklarını karşılama telaşından yeşile dönerdi.


şimdi
sorma...
gözlerim rengini çoktan teslim etti alacakaranlık kuşağına
siper etti gururum kendini yüreğime
her yediği kurşun sekerek ayak dibine düştü
nereye adım atsam ortalık boş kovan dolu
üstünden atlayarak olay mahallinden kaçıyorum.
sana dönmemek adına..


Ayvazım DENİZ