Gündüz oldu, şairlere gün doğdu
sil nemi gözlerimden gel de ...


/ Yalnızca senin ellerinde gülmeliydi,

yarım yamalak kalmış çocukluğum ...













Mehtap boyun bükmüs yıldızlar mahzun
Kasvet karasını salmış sensizken
Gündüzler perişan geceler uzun
Saatler hasrette durmuş sensizken.



Yabancı kesilmiş bedende acım
Düşünle yatıran uykular sancım
Bense perperişan, yok bir ilacım
Ne’m varsa davacım olmuş sensizken




Daha güz gelmeden bozulmuş bağlar
İçimde amansız bir çile çağlar
Gözlerim isyanda bahtıma ağlar
Miyadım tükenmiş, dolmuş sensizken




Adıma çektiğin o derin çizgi
Dudağımda zehir şimdi her ezgi
Beni çok zorluyor bu azap yazgı
Bedenimde canım solmuş sensizken




Körpecik kuzular gibi anasız
Kaldım yapayalnız, kimsesiz, ıssız
Derin bir cerahat gibi dermansız
Sol yanıma hasret dalmış sensizken




Canımdan sökülmüş yaşam hevesi
Kulağımda sanki ecelin sesi
Bir boşluğa doğru çeker gölgesi
Resmine gözyaşım konmuş sensizken









Gülşah Gayret

Tekirdağ




_