Büyümenin verdiği küçüklükle yaşamak ne kadar zor
Fersah fersah çıkarır yüreğinin derinliklerindeki yalnızlığı
Terkedilmişlik duygusu ağır basar avutursun kendini
Kolay değil tabi gel sen onu bir de bana sor
Nasıl kanar yüreğin
Nasıl yaralar derinden
Bir haykırış kopar içinden
Sinsi bir haykırış
Kaçak bir bakış atar gözlerine
Damla damla yaş olur
Sele çalar akışı
Birikir alt dudağımda


Bir bakmışsın kör bıçak gibi kenara atılmışsın
Gün geldiğinde başka işe yaramaktır derdin
Aradığını bulamazsın
Bir çığlık tutturmuşsun
Yerini fısıltılar alır
İçe dönük yolculuk başlar
O da ne? Aniden uyanmışsın
Öperek uyandırılış…
Yanı başımda annem
Nefes alıp verişimi dinliyormuş meğer
Bir gülümsemesi dünyalara bedel
Fesleğen kokusu sinmiş ellerine
Saçlarımı okşar
Ilık bir meltem eser
Soluksuzca ellerinin değdiği yere kayarım
Sonsuz huzur kaplar o dakka
Çünkü annem yanıbaşımda
Son şarkısını söyler gibi gözlerime bakar
Hadi hadi der gibi kollarını açar
Gidelim gidelim buralardan
Elveda diyelim
Yoksul gecelere, kuytu sevmelere, naçar baharlara, gönülden ırak tuzaklara
Kimsenin olmadığı sonbaharlara
Kan ter içinde kaldığım yatağıma
Ağladığım yıllara
Ve en son sevdiğim sadece sevdiğim kıza…


HAKAN AYDIN