kendi kendimle hasbihal gibi yazdığım bu şiirleri anlayan, yorumlayan, tahlil eden ve kaliteli yorumlar yazan bir şair arkadaşımın olmasından dolayı şanslıyım ve mutluyum. gönül dolusu teşekkürler. saygılarımla efendim.

İnsan hayatı, görünürde (!) ömür çizgisine denk düşecek bir yolculuktur ve bu yolculuğa ait notlar, bizzat yaşanarak düşülür ömür defterine. Bu yol notları, bu yaşam serüveni tekdüze bir seyahati anlatmaz. Mutluluk hissi, insanın adeta ayaklarını yerden keserken (panoramik / yazılışa dikkat / uçuş!) alınyazısının (ferman) gözyaşı mürekkebiyle (mürekkep= terkipli) sabit / silinmez kararı insana bu yolculuğunda bitmez tükenmez kederler de yaşatır. İnsan böyle zamanlarda hayâller kurar ve kurduğu hayâlleri gerçekleştirmek ister. Kaf Dağı ve Zümrüdüanka betimlemeleri bu hayâl dünyasının, insanda masalsı bir ideal (ülkü-bekletti-hayâl ülke) yarattığını ifade eder. Şaire, “dilde olmayan duyuşlarına (dile getirilemeyen, kelimelerin kifayetsiz olduğu duyuşlar) kanat olması, onları yükseğe çıkaracak rüzgârı estirmesi ve “elvan elvan renkli” düşlerini gerçekleştirmesi için, sanki adı söylenmemiş bir güçten (bizatihi aşkın kendisi olan sevgili veya büsbütün mistik aşk algısıdır bu!) yardım diler. Madem “ölüm yeniden doğma (ölüm bir beşik) ve dünya, ölümlerle yeniden doğmanın mekânıdır (dünya dönen bir beşik), bizim kendimizi, yaşadığımız hayatı ve yaşadığımız yeri doğru anlamamız gerekir. İnsanların, dünyada uyuyup uyanmanın bir mecaz, dünyanın da bu “yalan” oyalanmanın mekânı olduğunu anlamalarını bekler. Şairenin, üç birimden oluşan eserini, serbest şiir tarzının imkânlarını kullanarak, “mistik-tasavvufî” geleneksel felsefî algıyı yeniden ve ferdi bir duyuşla başarılı bir şekilde kaleme aldığını söyleyebiliriz.