Puştun puşta secde ettiği bir dünya bu sevgilim
Daha çok, çok sevmeliyiz
Hiç durmadan kahkahalar ile gülmeliyiz, karanlığı aydınlatmalıyız
Bahçelerimizde rengârenk çiçekler açmalı kesk û sor û zer…

Esmer gülüşlü çocukların derin gamzelerinde güneşi içmeliyiz
Ezilen çimlerimizin üzerinde tepinen ayıların ayak izlerinde
baharları yaşamalıyız inadına, inadına.

Puştun puşta secde ettiği bir dünya bu sevgilim
Üzerimize düşen gölgeleri ardımızda bırakıp
dağların eteğindeki özgürlükleri kuşanmalıyız.

Mayın döşeli yolların üzerinde baş kaldırmış çiçekleri sevmeliyiz.
Barikatları atlatarak, halaylara tutuşarak, şiirler okuyarak
pusuda yatan düşmanın kahırlı aldatılmış pişmanlığını izlemeliyiz.

Yazgımızın al yazmasıyla kevok’a müjde vermeliyiz
bölünmüş yüreklerimizin kara sevdasıyla tarihe not düşmeliyiz
Ah o, iki kaşın arasında kanat çırpan kuşum, ana yurdum, huzurum…

Puştun puşta secde ettiği bir dünya bu sevgilim
Çehrende dolanır ay ve mehtap
dilinde ıslak gülüşler büyür
Bir sevda kuşandım ki, mayın tarlasını sevdaya boyadı

Saçlarından asıldığım o gün öğrendim sevdaya bedel ödemeyi
Gülüşlerine peşkeş çekilmiş ömrüm az gelir uğrunda can vermeye
Ölüm kuşanmışken gençliğim, ilke edindim can verirken gülmeye...

27.02.2020