En sessiz, en yürekli ad(a)ımlar düşmüş toprağa
yapayalnız bir kadın ortada
korku dolu çığlığım karman çorman
düşlerin gösterdiği yalanlarlardan sıyrılıp
kasvetli karanlıkta uyanacağım


kimbilir bir gün öyle bir an gelecek ki
şafak bile kurtaramayacak beni
başka avuntumda kalmayacak o zaman
diyeceksin ki, şuraya otur!
kendin olan yabancıyı sev yine..


kendi eşiğinde
kendi aynanda
kendi aşında
ihmal ettiğin yüreğine
yaşamınla ziyafet çek kendine...!


belki unuttuğun kendine
şarap sun
ekmek sun
kahkahalarınla yankılansın duvarların
soy kendi yansımanı aynadan...!


mırıldanırken
kâh dağılan,kâh toparlanan
kaç kez karşılaşmıştı yaşama sancısıyla
k/adın


en sessiz, en yürekli ad(a)ımlar düşmüş toprağa
yapayalnız bir kadın ortada
önemsemiyor sıvası dökük duvarları
şu dağılgan gönlünü kavradılar her bir yandan
belki bir kaç hece, bir dal gibi kuru
belki tozlu çayırlarda yitirilmiş safran gibi
üstü başı cam kırıklarıyla kaplı...


Gün ışığı kurtaracak mı dersin
yitip giden fırtınanın
dehşet saçan yüzünden?


güneşin ocağını da bilirim
gecenin ayazını da.