bülbüllerin boğazına
kelebeklerin kanatlarına
çocukların gözlerine bıraktım
ne varsa güzel kıldığım


kar kadar suskun
suda günah çıkartıyorum


ipek üzerine çizilmiş yaşamımla
düşümü değiştiriyor
ölümü de gökkuşağıyla donatıyorum


gündüzleri ruhumun s/ilikliğini çiziyor
günün karşısında
yol oluşumu izliyorum


saçlarımın yükünü indiriyorum
çocukların masallarına
temiz bir yerde
sessiz bir sesten alınmışım
kuşlara yol gösteriyor


unutulan bütün topraklara aşık oldum
aşk’a tapmaktan kim ölmüş!
surlara gömülen gözbebeklerim
gölgesi dizili hüzün gibi
ve kukla can verdi ellerimin arasında


uyanınca ömrüm
öğretmez bana babamın rengini
anamın dengini


dudaklar dikilmişken
kim söyler çocukların masallarını
dal ile serçeyi ayıran varsa
kim yakarır onun için?


yanmış insanın özü
yitirilmiş karanlıkta
bu yüzden
bülbüllerin boğazına
kelebeklerin kanatlarına
çocukların gözlerine bıraktım
ne varsa güzel kıldığım...