14
Yorum
35
Beğeni
5,0
Puan
2643
Okunma
İnsan izi bulabilmek için
kalabalıklarda kaybedersin benliğini
sabahın soluğundan doğup
geceye fırlatır yaşam seni
kimileri kırmızı güllere aşıkken
çölü yalayan rüzgârda savrulur küller
geceye kâbuslar düşer
yitirdiklerin siner yüreğine
gece tohumunu serperken
ayazı düşer gönlüne
umut ay ışığında süslenir mi?
bahar gizlerken sevincini
ayaklarının ucuna basa basa
yolundan usul usul gider yaşam
acımasız dillerde kavrulur benliğin
öylesine boş, öylesine sefil kalırki yürek
yabancı gönüllere dilenir avuç açar ellerin
ay ışığına umut bağlasan ne fayda
karanlığın çivilediği dağınık bir ruh işlenir yeryüzüne
belki de yüzüne
zemheri ayazı düşüyorsa sabaha
üşüyorsa kalan
ufuktan karanlığa yol açılır mı dersin?
5.0
100% (31)