fabrika kentlerin karanlık sabahlarından
yorgunluğumu alır mı ayak ucumdan


ağır ağır ölüyordu yaşam
assam kendimi
yıldızın kuyruğuna...








sevgi ya da para ölçme yollarında
melekler bile titrek ürkek düşerdi
gölgenin koyulaştığı sokak köşelerinde
kaybolmuş sayılarla anımsardı maziyi

damlalar tiril tiril dal uçlarında kalsa da
bir avuç göz yaşı içerdi susuzluktan
her şeyin uyuduğu yuvada

sessizlik aralanıyor
hüzün düşüyordu eşiğe

bastonu her kaldırışında
bir adım yaşlanıyordu umut
yaşı sırtını sıvazlarken
kalabalık haykırıyordu
ve sen dönmüyordun geri

hiçbir şey bulunmuyordu dönüşte
dikenli bir çalılık inancıysa
elleri kanayıp duruyor yüreğinde
öyle belirsiz ki yitip gidiyor

kanı tersine akıyor kimi zaman
zaman akıp gidiyor dalgalardan
ve yosun demetleri taşlardan
bir paylaşım kalmamış aşlardan

tüm ağırlığıyla çöküp
kafama itip duruyor zaman
birazcık ışık sızsa dışardan
odanın bir ucunda kapkaraydı duvar

ölmesine öleceğim de
eve döner sarhoş
acılı öyküsünü dinlerim
geceye eş olur sabaha leş

en iyisi

yıldızın kuyruğuna asayım kendimi
bırakın öyle öleyim
bulut sürüsü okşar solgun tenimi
ağlaya ağlaya rotasız