Ceplerimde birçok geç kalmışlık taşıyorum
Yılların bezginliğini harcamak üzere atarken elimi
Onlara rastlıyorum istemeden
Uzaklarda bir bulut hükmünü başıma kalkıyor
Yağmur yağıyor gözlerimden
İsimsizlikler çakıyor gözlerimden
Sakinliimin daimiliğinde
Arkamda bıraktığım fırtınalara gülümsüyorum
Güz geliyor sonra
Çiçekçilere düşüyor güller
Elimi cebime atıyorum
Anlıyorum bezginliğimin bir gül etmeyeceğini
Vazgeçmek niyetiyle dönerken arkamı
Kafesinden kurtulmuş bir bülbül
Konuyor çiçekçinin penceresine
Ölmüş sevgilisinin son nefesine sebep suya yakıyor türküsünü
İçim acıyor
Ellerim cebimde yürürken sakince
Hatırlıyorum düşlerimi
Bir çeşme denk geliyor önüme
Bülbülün varlığındaki ahenkle eğiliyorum
Kana kana içiyorum yanılgılarımı
Tam o sırada takılıyor ceketim çeşmeye
Bezginliğim yırtılan cebimden sonsuzluğa karışıyor
Alamadığım güle üzülmüyorum artık
Suya yakıyorum türkülerimi...