Sustum

Döküverdim eteklerimden tüm sevdanı alabora
On sekizim kadar masum sevdim seni
On sekiz yerimden yara aldım böyle yapayalnız


Sustum
Yakın olan her uzağa
Bir beden daha büyüttüm göz bebeklerimi
Balçıkla sıvamak işten değil bu başına buyruk dünyayı
İnkar edecek değilim
Bir bardak su içinde bile sancıyordu adın


Sustum
Yokluğunda
Utandım kendimden
Sevgimden
Beni bir sevişte yere yığan katilimden



Hafifliği bu ayrılığın
Umurumda değil yüzümün derin çizgileri
Bir kurşunda vururum bu uykuları
Sana ihanet olur birbirine kavuşan kirpiklerim

Sustum ;

Okunmadan bırakılmış romanlar gibiyim ey yar !

Haykırıyorum her satır ellerine dokunmak için
Çok üşüyorum

Bir sayfa daha çevir senli günlerimden
Al götür beni
Arındım bak huysuzluklarımdan


Ayak uydurulamayan ölüm dansı
Erken geldi ufukların kan uykusu
Aynı notada titredim gözyaşıyla
Aheste aheste aldım içime sızını
Herkes kavuştu
Tanıdığım herkes


Savruldum tespih boncukları gibi
Düştüm ayak ucuna
Vebali yanız ödedim
Sen mevsimden mevsime tek başına atlarken


Sustum
Bitti kısa öykümüz
Çok sevdiğin gözlerim küs her şeye

Tutarsız bir kimlik taşıyorum
ki benzemiyorum artık bana ben

Bu defa başka bu kalem kıran dava
İyi niyetlerim infaz
Kalbin vermiş ölüm ilanımı
Bugün ay senin yarın güneş
Bugün bu rutubetli acı benim
Yarın kol kol gezmenin hazzı etinde



Düşmanlığı çağırıyor zaman
’iyi kal ’ da desem ;

benli bir intihara tıkıveriyor özlemelerin seni


Biliyorum
Adımı duydukça irkilecek içinde birşeyler
Çok ta umrunda değil bu temmuz titremeleri
Hissetmediğin tenimi soyunup bir avazda
Çivi çiviyi söker deyip döküver Kızılırmağa

Bir ben değilim deli
Aynı kefene koymazlar bizi yar
Aynı şehirde çöreklenmez üstümüze ay
Kalpsiz sayma beni ne olur
Arındır şu derin uykudan düşlerimi


Sustum
Sen ömrümün geri kalanının yemini
Duyurmaksa seni ele
Bir yürek daha dilenirim hayattan
Bir canım daha olsa
Hiç düşünmez severim seni







Gülşah Gayret

Tekirdağ


_