Sarıp kokunu burnuma
Buram buram çekmek
Hapsetmek vardı seni içime şimdi

Bu şehrin evlerini saran yetim ışıkları gibi
Sarmak kollarıma

Ne sen şehirsin oysa
Ne ben bir katre ışık
Ne sen yakınsın bana
Ne de ben sana varabilecek kadar kuvvetli

Ayaklarımda son deminde bir derman
Ve tepemde bir güne yetecek kadar yağmur var benden arta kalan


Sarıp kokunu burnuma
Buram buram çekmek
Hapsetmek vardı seni içime şimdi





Oysa ezelden alışık hiç kavuşmamış tenlerimiz aynı iklimlere
Dudağında adımı sıkıştıran her krizi içiyorum kendi dudaklarımdan

ki bazı geceler ;

Giderayak elime tutuşturduğun küskünlük süzülüyor yanaklarımdan


Takılıyorum kendi dediklerime kendim
Usulca sıyrılıyorum sonra sustuklarımın arasından
Gebermek işten değil her susuşunda
Oysa ben susturmuştum en son gururuna yenik düşürerek seni

’Gel’ desem ,

Gelirdin biliyorum yırtıp o dağların eteklerini




Sarıp kokunu burnuma
Buram buram çekmek
Hapsetmek vardı seni içime şimdi





Tatlı sözlerin
Resmimi arşınlayan gözlerin
Misafir olurdu güle oynaya bu bedbaht halime

Halâ parmak uçlarını hissediyorum kıyılarımda
Halâ sıcak gözlerinin dokunduğu şiirlerim


Bu selam sabahsız çekip gitmeler gelmeler
Yapmacık gülmeler
Bayat gönüller
Köhne ömürler
Bahara kıçını dönmüş solmaya yeltenen güller
Hangisinden çıkaralım şimdi hıncımızı söyle


En olmaza gönlünü veren insanların solundan
Söküp almak istiyorum o saatli bombaları
Ve infilak etmek kendimi


Benim hakkım olan gözlerinin en ben gibi bakan yerinde
Yalpayarak dökülen kemiklerim arasından
Koklamak istiyorum dokunamadığım ellerini





Gülşah Gayret
Tekirdağ




_