I---

Ey sevgili ihanetini anımsadıkça
kaf dağı söz geçiremez oldu bana artık
İsyanım amazonun suları gibi nile karışıp taşıyor
ve taşan öfkemin heybetinden ben bile korkuyorum.

Her ihanet sancılı bir sürecin başlangıcıdır
Yüzüne aldığın okkalı bir yumruk darbesi gibi acıtır
Acı zamanın imbiğinden geçer
Ve Korkunç bir öfkeye dönüşür.

Şimdi istesem de tavsamayı beceremiyorum ey sevgili
Gözlerim saatli bir bomba gibi alev saçıyor sanki
Her an patlar diye öyle korkuyorum ki
Tenha kaldırımlardaki yalnızlığımla paylaşıyorum
İnsanlar ölmesin diye.

Ve Dilim kuduz bir köpek gibi
salya akıtan küfürler savuruyor
İçre tenhalığıma.
Yine de öfkem dinmiyor ey sevgili
Kabardıkça Dudaklarım durmadan şişiyor
Refleks mi oldu pelesenkleşti mi dilime bilmiyorum

Ki bazen ucube dudaklarıma bakan
insanların uyuz bakışıyla karşılaşıyorum
Deli olduğumu düşünüyorlar
Gözlerinden anlıyorum hepsinin
haklı mı haksızlar mı
sorsan neden kendi kendine
konuşuyorsun diyecekler
Gel cevap ver ey sevgili…

II.
Yaşamak ablukaya alınmış bir kent kadar zor artık
Bütün umutlar Filistin askısında sallanıyor sanki
Öyle bir geriliyor ki ipin ucunda
kuduruyor bütün öfkeler.

Dökülse denize güzelim mavi kan revan içinde kalacak
Kendimden utanacağım işte o an
Bak diyeceğim bıraktığın tutsak esere
Sen yine de dönüp arkana bakmazsın.


kime söylüyorum ki.
Neyse!

Artık sadece intiharın ezgilerini ezberlediğim
Bir ölümün şarkısı kulağımı çınlıyor
Bunu da her daim cebimde saklıyorum
Bugün mü olur yarın mı olur bilmiyorum ama
Bu ihanet beni bir gün öldürecek ey sevgili.

(ağustos 2014)