bulutların ardında kaldı gün
geçen zamana iz düşürmüş hayat
yaprakları takvimlerden koparılmış
asılı kaldığı duvarda soluk bir resim
kuruyan dallarda bitmeyen son baharın özlemi
şarkısı hüznün hüzzam bir ayrılıktan
inceden dokunaklı
unutulmuş sözleri şimdi yağmurlu gözlerin
uzak hayalleri güz bahçelerinde
serin bir rüzgar nice uzaklardan
akşamın kimsesizliğinde
hepsi bir ve kendi yalnızlıklarında
üşüyen yaprakların hışırtıları kaldırımda
bitmiş bir ömrün hikayesi işte azizim
neresinden baksan
şimdi , sessizliği yudumlayan
ölüleri bu şehrin



gölgeler inerken ağır bir sükuta
kanı çekilmiş bir ruhtan ayrılığı giyinmiş
bedensiz canların vedası her sokakta
hala kaşına gözüne aşkların
sürünür yerlerde mavileri
bahar yeşili düşlerden



ne kaldı o sevdalardan geriye
şimdi ne kaldı o renklerden
bu kan yağmurlarında yıkanırken ölü ruhlar
bunca katlin arkasında yürürken
sözde insan
ne kaldı bizden geriye
söyle , ışıl ışıl baktığı zamanlarda
gözlerinin renginde açan çiçeklerden
bu gün zamansız solan
renklerin bile terk ettiği mevsimlerden
ne kaldı



bu şehirde aşk başkadır
öyle mi?
ah ! sen hala buna aşk mı diyorsun?



tüm ıslanmışlığıyla ruhunun kan yağmurlarında
çıkart şimdi kabuğunu
dön Rab’bine ruhunun kirlenmiş yüzünü
artık , dua et !
bütün ilahi aşklara
dua et ki , insin melekler üzerine
bir bir yıkasın şimdi
mavisi , yeşili , ela’ sıyla
feri sönmüş bütün gözlerden günahlarını ...








/ ... şimdi aşk , görmeyen gözlerin ve katledilmişlerin defnedildiği ölü bir şehirdir bize ... /