felaketimi muştulayan denizlerde boğuluyor gözyaşım
sabi bir çocuk olup küsü veriyor güneşler
ne kadar vebal varsa takmış t/yakıştırmışım
öyle güzelim ki ölüme dair



saçlarımın ucunda heybetli bir sabah yıldızı
gözlerimde silueti gök kuşağının
bir hıçkırıkta yapışmışım boğazına ayrılıkların




çocukluğumu isteseler veririm bir avazda
nasılsa yeniden doğurur beni anam
biriktirerek yangını yozlaşmış sancımı avuçlarında




imansız bir ölümden kaçıyorum ciğerlerimi rehin alarak
tamamlanmayı bekliyor yorgun etimde şafak


kimse aramıyor ardını arkasını
usulca boğuluyorum kendi kanlı gözyaşımla


bir militan gibi acele ediyor insanlar beni itip kakmak için

oysa ;

tüm davam

doğru bildiğim bir kalbe asılı kalmaktı bir kıyam
sadece bir nefeslik cennet uğruna


bu suyu yırtan anlamsız öfkem
sıkışıyor beynimin gün ışığı görmeyen yerlerinde



tek kullanımlık bir üzüntüyü
cılkını çıkararak öğütüyorum dişlerimin arasında
susmak
ölü ya da diri
çürüyen etlerimin gölgesinde



varlığım varlığına armağandır
savaşla sabaha kalkan altı ıslak çocukların



ben vermedim hiçbir şiire canını
iki imge yazana kadar
birkaç hayat daha sıyrılır kafiyelerinden nasılsa anlamsızca

diker de başımı
gökyüzünü de tırnaklarım da ben
veremem daha doğmamış yıldızlara öfkemin hesabını


sen
bendeki hıçkırıkların tanımlanmamış isimsiz coğrafyası
sen tüm hayatımın aleni foyası



yı/kandığım her geceye sar ve kucakla beni
öp dayak yediğim yerlerimden

acımayacak emin ol ki
göğsümü yırtan yalnızlığın hırpalamaları kadar







Gülşah Gayret
TEKİRDAĞ



_